Voor een negentienjarige heeft ze al een aardig volwassen bestaan op weten te bouwen: naast haar mbo-opleiding Sport en Bewegen, is ze Krajicek Scholarshipper op de Krajicek Playground Wijkpark Transvaal, sportleider bij WSDH Streetsport Den Haag, stagiaire bij het buurtcentrum op de hoek, voetbal- en kickbokstrainer, en een fanatieke spits in haar eigen voetbalteam. Kayanat lacht: ‘Ja, mijn dagen zijn vrij vol. Ik draai negen verschillende groepen per week, heel leuk.’ En ja, dat kost energie, maar die krijgt ze ook terug: ‘De impact die het heeft op de kinderen, als ik zie dat ze met enthousiasme aan het sporten zijn. Dat geeft mij ook energie.’

Ik weet hoe belangrijk het kan zijn dat er iemand in je gelooft

Voor veel mensen in de wijk waar Kayanat als sportleider en Scholarshipper staat, is buiten sporten voor vrouwen niet altijd heel vanzelfsprekend, vertelt ze: ‘Als het gebeurt, dan vaak gescheiden. Na een bepaalde leeftijd zie je de meiden niet meer: meestal als ze een jaar of dertien zijn en naar de middelbare school gaan.’ Dankzij een buurtsportcoach was Kayanat één van de weinige meiden die toch door bleef sporten toen ze naar de middelbare school ging: ‘Dankzij Chavelli ben ik toen doorgegaan. Dankzij haar kan ik nu lekker mijn eigen ding doen.’ Chavelli, vertelt Kayanat, was de enige vrouwelijke buurtsportcoach in de wijk: ‘Door haar durfde ik ook buiten mijn eigen buurt te gaan voetballen. Als het een man was geweest, had ik het niet zo snel gedaan.’

Rolmodel of kleine schakel?
Chavelli zag Kayanat voetballen, zag dat het ‘best goed’ ging en dat ze er plezier in had, en stimuleerde haar om bij een vereniging te gaan. Dat was nog best lastig, herinnert Kayanat zich: ‘Mijn ouders waren net als veel andere ouders uit de buurt best wel sceptisch over sportende meisjes. Chavelli won hun vertrouwen door ze uit te nodigen: ‘Kom eens kijken waar je dochter speelt.’ Mijn ouders kwamen allebei kijken, en waren heel enthousiast. Uiteindelijk vonden ze een vereniging ook een goed idee.’

Chavelli, vertelt Kayanat, was een rolmodel voor haar: ‘Zij heeft me geholpen vooruit te komen in het leven. Onze geschiedenis samen motiveert me enorm in de manier waarop ik nu met jongeren om ga. Ik weet hoe belangrijk het kan zijn dat er iemand in je gelooft, en hoe dat van invloed kan zijn op grote levenskeuzes die je maakt. Dankzij haar ontstond er een opening. Het is echt een verhaal waar ik trots op ben.’ Op de vraag of ze zichzelf ook als rolmodel ziet, geeft ze een bescheiden antwoord: ‘Ik probeer het goede voorbeeld te geven, maar je kunt alleen een kleine schakel zijn in iemands leven.’

Persoonlijke berichtjes
Gaf de coronaperiode haar vooral meer rust en tijd voor zichzelf, waardoor ze beter in haar vel ging zitten, in haar omgeving was dat anders: ‘Het richtte veel schade aan, vooral wat betreft mentale gezondheid. Een aantal
vriendinnen met wie ik altijd buiten voetbalde, zie ik nu bijna nooit meer. Zij kregen door corona andere interesses en zitten liever thuis op de bank te Netflixen of te gamen.’ Via haar goedbezochte social media kanalen probeert Kayanat ze weer in beweging te krijgen: ‘Door ze te vertellen over de dingen die ik doe op school, stage en voetbal, probeer ik ze te laten zien hoe leuk het kan zijn. Ik heb gemerkt dat als je jongeren écht in beweging wil krijgen, dat dat alleen werkt via persoonlijke berichtjes: ‘Hee, ik sta vandaag weer op dat en dat pleintje, zie ik je daar?’ Dat werkt: de meesten waarderen het en komen dan ook.’

Vertrouwen
Het contact met haar ouders is nu veel beter, vertelt Kayanat: Vroeger was ik een beetje rebels; ik had veel vrienden die niet allemaal het juiste pad op zijn gegaan. Sport was voor mij het middel om op mijn eigen pad te komen. Sport en Chavelli. Ik heb mijn ouders laten zien dat het mogelijk is als meisje te sporten, en dat daar niks mis mee is. Daardoor zijn ze mij gaan vertrouwen.’

Haar vader, glundert Kayanat, is haar grote supporter: ‘Toen hij zag dat ik echt plezier had in het voetballen, dat ik het naar mijn zin had met mijn teamgenoten, is zijn mindset veranderd. Veel meisjes in mijn buurt stoppen
helemaal met sporten na hun achttiende, omdat ze dan moeten trouwen. Maar mijn vader zegt: ‘Doe je ding, geniet van je leven.’

Voordat haar vader hartproblemen kreeg, kwam hij vaak naar haar wedstrijden kijken om te supporteren: ‘Dat is het beste gevoel ooit: als je ouders langs de lijn staan. Dat ze me vertrouwen, dat motiveert heel erg.’

I made it
Haar ouders zijn ‘heel trots’ op haar, weet ze: ‘Dat geeft een onbeschrijflijk gevoel. Ik hoop dat andere meiden dat ook kunnen ervaren. Dat ze weten hoe het is om iets te kunnen kiezen, omdat ze dat zelf willen en niet
omdat de maatschappij dat wil. Dat is nog wel een dingetje in onze buurt.’ Ouders spelen een belangrijke rol in haar werk: ‘Als ouders erin meegaan, zie je dat meiden veel vaker komen sporten. Vertrouwen is alles voor
ouders.’ Ze kijkt erg uit naar de meidencompetitie die binnenkort plaatsvindt op verschillende Playgrounds in haar wijk: ‘Dan kunnen we iedereen laten zien dat sport voor meiden ook bereikbaar en realistisch is.’ Langzaam ziet ze dingen veranderen. ‘Toen ik laatst de moskee binnenkwam, sprak een vrouw mij aan. Of ik kon helpen om haar negenjarige dochter op een sportvereniging te krijgen. Dan word ik zo blij. I made it, dacht ik toen: nu heb ik mijn doel bereikt.’