Het is inmiddels een bekende naam in Drachten: Guillermo Molina. Als sportleider bij de Krajicek Foundation en jongerenwerker van Maatschappelijke Onderneming Smallingerland heeft hij veel jongeren in beweging weten te krijgen. Ook als coördinator van de Naschoolse Activiteiten op de Brede School de Wiken krijgt hij al jaren honderden kinderen enthousiast voor zijn ideeën. Guillermo is een rasechte optimist, denkt in tweede kansen, en gelooft in het goede van de mens. Toch had hij daar niet altijd reden toe. Hij was een jongen van de straat, vertelt Guillermo, in een omgeving die niet al te kindvriendelijk was.

Ik ben het levende voorbeeld dat je als mens kunt veranderen, ten positieve

Guillermo groeide in de jaren tachtig op in de beruchte Zwolse wijk Holtenbroek. De buurt stond bekend om zijn gewelddadige karakter: ‘Voor mij was het de gewone wereld.’ Ook thuis vond hij geen rust: ‘Mijn ouders hanteerden een zware opvoeding: de straat was mijn veilige plek.’ Zijn ouders worstelden op hun beurt met hun eigen problemen: ‘Zij vluchtten eind jaren zeventig als politiek vluchtelingen voor het bewind van de Chileense dictator Pinochet: allebei mijn opa’s hebben jarenlang gevangen gezeten.’

Oude patronen achter je laten
Als dertiger loopt Guillermo vast in het leven: ‘Ik had een bepaalde levenswijze gecreëerd, die niet bepaald positief was. Op een gegeven moment wilde ik mezelf ombrengen, maar een politieagent wist me op andere gedachten te brengen.’ Nu vertelt hij over zijn verleden op scholen en buurthuizen: ‘Jongeren herkennen in mijn verhaal de patronen die ook in hun leven voorkomen. Wat ik ze mee wil geven? Ik ben het levende voorbeeld dat je als mens kunt veranderen, ten positieve. Dat je oude patronen achter je kunt laten.’

Guillermo richtte Stichting The Way 4 You op en zet zich in voor mensen ‘met een rugzakje’, in asielzoekerscentra, maar ook op straat, in de wijk de Wiken in Drachten bijvoorbeeld. Zijn werk zong al snel rond in Drachten en
omgeving en hij werd niet alleen benaderd door scholen die met hem wilden samenwerken, maar ook door de Krajicek Foundation, nu alweer zo’n zeven jaar geleden. Hij was onder de indruk na een lezing in Utrecht met andere vrijwilligers en buurtsportcoaches van de Krajicek Foundation: ‘Dit was een organisatie die écht wat betekende voor jongeren, die daar een duidelijke visie over had. Wauw, ze organiseren echt veel dingen, dacht ik toen.’
Het persoonlijke verhaal van Richard Krajicek sprak hem ook aan: ‘Zijn ouders kwamen ook uit een land waar onrust was en wisten hier een nieuw bestaan op te bouwen. Door middel van zijn sport en zijn netwerk, heeft Richard de mogelijkheid gekregen en gepakt om de Krajicek Foundation op te richten en door heel het land buurten beter te maken.’

‘Sport is niet het doel’, benadrukt Guillermo: ‘Sport is het middel, net als muziek, om in contact te komen met jongeren. Door sport leer je elkaar vertrouwen. Daarbij is het heel belangrijk dat je ze ziet. Als ze dat merken, krijg je zo’n bijzondere band, wat voor persoon het ook is. Het feit dat je ze hoort, dat je aandacht besteedt aan wat ze tekort komen. Zo krijg je respect van die jongens, levenslang.’

Een andere bril
Het afgelopen jaar was een behoorlijke uitdaging, als het ging om zo veel mogelijk verschillende leeftijden aan het sporten te houden. In 2021 mocht meer en werden nieuwe lessen opgedaan: ‘Ik ging anders naar spelen en porten kijken, door een andere bril. Het budget dat we door de Winter & Summer Games ineens te besteden hadden, hielp ons natuurlijk. We kregen daardoor veel meer mogelijkheden. Corona leerde ons om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Als je creatief genoeg kijkt, is er altijd een oplossing.’ Zo ontdekten ze de voordelen van bootcamps, en het feit dat je in duo’s heel veel kon doen: ‘In sumopak voetballen, een stormbaan waar gestreden werd om de snelste tijd, met pijl en boog schieten, voetbalpoolen op een grote tafel met opblaasbare poolstokken, een gladiatorspel waarbij je elkaar met stokken van een paal af moet krijgen: de mogelijkheden waren eindeloos.’ Dat samen spelen -of strijden- was een belangrijke voorwaarde bij het bedenken van nieuwe spellen of sporten. Dat was heel bewust, vertelt Guillermo: ‘We vonden het heel belangrijk dat kinderen dingen samen bleven doen, als het kon ook met hun ouders.’

Ouders
Vaak ziet hij dat de ouders geen tijd hebben voor hun kinderen, omdat ze druk zijn met werken of andere dingen: ‘Veel kinderen bij ons op de Playgrounds komen uit eenoudergezinnen waarbij, als je geluk hebt, het eten voor je klaarstaat in de koelkast en waarbij je zelf je dag in moet vullen. Dan is de straat al snel een plek waar je vaak te vinden bent en zie je je ouders maar heel weinig. Ikzelf heb dat contact met mijn ouders ook altijd gemist. Dus zijn de activiteiten die ik bedenk vaak samen met ouders: voor kinderen is het zo belangrijk dat ouders hen zien.’ Nu hij een paar maanden geleden voor de vierde keer vader mocht worden, hoopt hij hetzelfde voor zijn dochter: ‘Dat ze zich altijd gehoord en gezien mag voelen. Niet alleen door mij, maar ook door de samenleving. Zie een jongere niet als een project, maar als de mens die hij of zij is. Als andere instanties ook meer de persoon gaan zien in plaats van een dossiernummer, dan ga je heel andere resultaten zien.’